Israeli Tank During Operation Protective Edge

NEGOTIATING WITH TERRORISTS: A DYSFUNCTIONAL COUNTERTERRORISM APPROACH

Gabriel Munyaga,

Leiden University, Faculty Campus, The Hague

Center for Terrorism and Counterterrorism

On April 4, 2002, President George W. Bush of the United States of America said, “No nation 
can negotiate with terrorists. For there is no way to make peace with those whose only goal is death.” If that was not enough he repeated his stance on the no-negotiations policy in 2003, according to the work of Harmonie Toros “We Don’t Negotiate with Terrorists: Legitimacy and Complexity in Terrorist Conflicts” he said that, “You’ve got to be strong, not weak. The only way to deal with these people is to bring them to justice. You can’t talk to them. You can’t negotiate with them.”

The stance has then been repeated by the then UK Prime Minister, Margaret Thatcher during the height of the IRA violence that she would never negotiate with Terrorists as well. So let us see why these leaders were felt compelled to act upon this stance firmly and why I agree with them.

Governments are elected or in other occasions supported by the people, in faith and trust for them to be the guidance of their commonwealth. In being handed this responsibility, it is trusted by the many that their form of governance is capable of safeguarding their wellbeing socially, economically and culturally.

What happens then, when an element, or elements either foreign or domestic threatens the same trust and faith that the many have bestowed upon the governance? And when these elements, willingly or unwillingly sees in the use of violence and intimidation as a means to achieve or gain a political ground or a certain attention to the causes they try to “fight” for?

With the questions posed, it is important to remember that, the goal of any Counterterrorism measure is to eventually and totally end terrorism. We need to test assumptions and measures that can produce this desirable outcome in the war against the use of terror in achieving certain goals, be them nationalistic, religious, separatists, leftist, rightist or any sort of extremism in that matter.

In the work of I. William Zartman and Guy Olivier Faure titled Engaging Extremists: Why 
Engage and Why Not, in the introduction part under Obstacles to Engagement, they argue that “…engagement and negotiation carry with them the recognition of the terrorist organization (and for the terrorists the recognition of the state) Recognition confers a degree of ‘legitimacy’ and status, and an implication that the party speaks for the client population it claims to represent. For the state, engagement gives the terrorist legitimacy that overshadows its illegitimate tactics.”

In a certain contrasted point of view, terrorism of any kind or any acts of terroristic nature, that is, disruptive acts aimed at a people by a third factor in an already established state with a political system and process (the first one and two being government and the population)*, fear mongering, public or private sabotaging, use of violence against a targeted population as a means of coercion, is against the law, hence terrorism is, in this view, a criminal act.

Harmonie Toros continue to quote Martha Crenshaw as saying that, ‘the power of terrorism is through political legitimacy, winning acceptance in the eyes of a significant population and discrediting the government’s legitimacy.

It is through this view of terrorism, i.e. discrediting the government’s legitimacy in the eyes of the population that governments should not give in to the impulses that terrorism tries to impart on them.

“Just as politics is an art of the possible, negotiation is an art of compromise” (Zartman and Faure, Why Engage and Why Not, Page 4). In that view, continue to assert Zartman and Faure that actually “…recognition weakens the state’s position and strengthens that of terrorists”

Negotiation leads to compromise, and compromise leads to weaken a state’s stance or policy on terrorism, hence giving in, in part to the demands of the terrorists as opposed to the state’s legal system, and that’s when the fall out starts.

In an article Negotiating With Terrorists: What’s the Big Deal? Benjamin Radford asserts that “some have expressed outrage at the practice, saying it encourages kidnapping and rewards terrorism”

Moreover apart from that, a great number of terrorism convicts who were released as a result of governments negotiating with terror groups returned to terror activities right after their release.

In an article posted on CNSnews.com by Terrence Jeffery on March, 2015 it states that: As of Jan. 15, according to the DNI's report, 647 detainees had been "transferred" from Guantanamo. Of these, 116 (or 17.9 percent) were confirmed to have reengaged in terrorist or insurgent activities and another 69 (or 10.7 percent) were suspected of having reengaged”

In 2001, during the negotiations of releasing a captured Israel Soldier, Gilad Shalit, 1027 convicts of terror were released. 280 of them were on life sentence for terror activities and in total they were responsible of killing 569 Israel civilians. By October 2012, dozens of them had returned to terrorism, and even some of them were rearrested.

In concluding this there are certain issues to put to consideration. Negotiations with terrorists gives them a certain legitimacy and leverage over their illegitimate tactics. It reduces the states into negotiating with non-politically recognized entities that deploys the use of violence as a tactic.

Lastly, there has to be a willingness on the terrorist side to abandon the use of violence, should negotiations be considered. But in most of the cases provided, this hasn’t been the case. Most of the terrorists returned to their old ways and continued to inflict pain through terror. In testing if negotiations could help counter terrorism, we have seen that it can’t This assumption is true, that negotiating with terrorists encourages more terrorism.

VITA YA KAGERA: SIRI YA USHINDI WA TANZANIA

VITA YA KAGERA: SIRI YA USHINDI WA TANZANIA

Magari ya vita ya majeshi ya Idi Amini yakiwa kwenye formation kipindi cha vita ya Uganda

Na Gabriel Munyaga

Historia pengine haitatueleza moja kwa moja juu ya matukio yaliyopelekea kupiganwa kwa vita ya Kagera kati ya Uganda na Tanzania mnamo 1978-79. Utunzanji mbovu wa kumbukumbu na ukosefu wa wakereketwa wa kielimu juu ya tukio la Kagera kama mada ya uchambuzi wa kina wa kisomi katika elimu ya juu hapa nchini, unapelekea kutopatikana mada kinzani tofauti juu ya tukio hili la kihistoria. Katika kipindi ambacho kwa kasi ya taratibu tulikuwa tunakuza taifa pamoja na vyombo vyake vichanga, ikiwemo sekta ya habari, leo hii tunaona ni jinsi gani uwasilishwaji wa habari na hata propaganda juu ya vita ya Kagera uliongozwa na kiasi kikubwa kufanyika na vyombo vikubwa vya kimagharibi ambavyo vilikuwa vimeshajikita kwenye tasnia ya habari taarifa kwa miaka mingi.

Tunachoweza kupata leo, huku tukitingwa na muda na uwezekano wa kupata historia hii kutoka kwa washiriki wa vita hii, yaani maveterani wa vita ya Kagera, ni tafiti tu za habari tofauti tofauti kutoka vyanzo tofauti yakiwemo magazeti ya kale, vyanzo vya kimtandao na hata hadithi kwa wale walioishi kipindi cha vita hii, na kuunganisha tafiti hii yote na kujaribu kupata Makala moja yenye kugusa kila nyanja ya tukio hili.

Kwenye Makala yetu ya wiki iliyopita tuliangalia ni kwa jinsi gani upepo wa kisiasa pamoja na mgongano wa kimaslahi kati ya serikli nyingi za Afrika, ikiwemo Afrika ya Mashariki ulikuwa ni tishio kwa vitega uchumi na maslahi ya wakubwa wa magharibi na hivyo kuwa na mipangi mikakati ambayo ilitakiwa kufanya kazi pale tu mlengo wan chi flani ungekinzana na maslahi yao hapo, ama mategemeo yao kwa kiongozi flani yakaenda kinyume na kile kilichotazamiwa.

Katika Makala ile tuliona kuwa ni dhahiri Amini alipata msaada katika kuipindua serikali ya Milton Obote, msaada ambao kwa kiasi kikubwa ulichangiwa na ulindaji wa maslahi ya bwana wa kikoloni wa Uganda. Na kwa kuwa changuo la Amini lilikwisha kuwapo tangu awali sana, na huku wakimjua na kukubali ya kuwa Amini ni mtu aliyekuwa na utaahira kidogo, ilihali wakamchagua kuwa ndiye kiongozi ambaye angefaa kulinda maslahi yao na ya Waganda, basi ni dhahili kuwa vita hii ingeweza kuepukika kwa kuchagua njia nyingine ya kutatua tatizo hili, mbali na kumuweka muuaji namba moja na kiongozi katili kabisa aliyewahi kushika madaraka Afrika.

Kati ya maswali tuliyoyauliza wiki iliyopita, mengi ni magumu kuyajibu kwa kufanya tafiti za kihabari mitandaoni ama kwa vyanzo vingine vya kijamii, lakini kinadharia tunaweza kujaribu. Kama tukijiuliza ya kuwa malengo ya muda mrefu ya kuwa na mshirika kama Amini yalikuwa ni yapi hasa, katika kipindi kile cha Afrika ya wakati ule ukilinganisha na ndoto ama mipango ya mbeleni ambayo serikali za mkoloni zilikuwa nazo kuhusu Afrika?

Kinadharia tunaweza kusema kuwa, serikali za mkoloni pengine hazikuwa na malengo chanya yoyote ya mbele kwa Afrika kwa takribani miaka ishirini mpaka ishirini na tano baada ya uhuru wa nchi nyingi za Afrika. Baada ya kuona kuwa hazitaweza kuendeleza ukoloni, na kuwa fikra ya ukoloni kama mfumo wa kiuchumi na kiungozi hauwezi tena kufanya kazi, waliona kuwa kile ambacho wangeweza kufanya kwa kipindi hicho cha vuguvugu la uhuru mpka kupatiwa uhuru kwa nchi husika, ni kujaribu tu kulinda maslahi waliyoyaanzisha katika kipindi cha ukoloni kwa gharama yoyote ile, hata ikiwezekana kupindua serikali nzima iliyopo madarakani katika kufikia lengo hili. (Kama ilivyokuwa kwa Mohammed Mosadegh)

Nadharia hii inaweza kutiwa nguvu kwa kutazama mtitiriko wa matukio mengi ya Afrika changa kabisa, Afrika ya kipindi cha kijiongoza wenyewe. Madhumuni haya ya kudhani wangeweza kufikia malengo yao ya kimaslahi, yalitiwa nguvu na ukweli kwamba, uongozi wa Afrika ulikuwa unatoka katika mfumo wa kiasili, yaani mfumo wa Kifalme na Kichifu na kuingia mfumo wa Umma, ambapo mtu yeyote yule hata ambaye hakuwahi kupata mafunzo juu ya uongozi wa halaiki, kama ilivyokuwa kwa Amini, angeweza kuchukua hatamu za uongozi na baadaye kuwa mtii kwa mabwana zake wa kikoloni.

Lakini kama wasemavyo wazungu kuwa Power Corrupts na waswahili wasemavyo Pata Pesa(wakimaanisha nguvu) tujue tabia yako ndivyo ilivyotokea kwa viongozi hawa wa mwanzo, ukiwatoa wachache waliokuwa na njozi ya kweli.

Katika kuibukia siku za mwanzo za mgogoro wa Kagera, Watanzania chini ya Mwalimu walikuwa ni Wapweke kuliko walivyowahi kuwa hata siku nyingine. Maana anandika Dkt. Martin Luther King Jr kuwa ukimya wa rafiki zako unatisha zaidi kuliko kelele za adui. Hivyo ndivyo ilivyokuwa kwa Tanzania. Tukiangalia historia, katika ya manguli wa kisiasa na viongozi makini wa kipindii hicho, hakuna shaka kuwa Mwalimu alikuwa ni maridadi kabisa. Hawakumgwaya wenzake tu wa Afrika lakini hata wazungu waliheshimu akili yake inayochemka. Hatujui ni kwa nini waliaona kuwa Muswada wa Obote wa mlengo wa kijamaa, ambao kwa kiasi kikubwa ulikuwa ni nukushi ya azimio la Arusha, ulikuwa tishio kubwa sana kushinda Azimio la Arusha. Kwa sasa hayo tunaweza kuyaacha na tuangalie ni jinsi gani watanzania walipokea taarifa za uvamizi na ni kwa nini walishinda vita ya Kagera pamoja na changamoto zote zilizolikabiri jeshi la Tanzania kwa kipindi hicho.

Anaandika Bwana Attilio Tagalile kwenye Makala moja iliyotoka tarehe 14/10/2014 ya kuwa “Hatimaye yeyote yule atakaye kaa na kuandika historia ya vita ya Kagera,kazi yake hiyo haitakuwa timilifu kama haitaelezea ni kwa nini dunia nzima, pamoja na majirani wote wa Tanzania, walikataa kata kata kulaani kitendo Nduli Amini kuivamia Kagera, ijapokuwa Mwalimu Nyerere alitumia mwezi mmoja kuisihi jamii ya kimataifa pamoja na majirani zake kufanya hivyo.

Kitendo hichi hakikumshangaza Mwalimu tu peke yake bali kiliwachanganya Watanzania wote kwa ujumla. Amini ambaye tayari mpka kipindi cha uvamizi wa Kagera alikuwa na historia mbaya kabisa za ukiukwaji wa haki za binadamu, lakini hakukemewa hata kwa maneno tu, si na mataifa ya magharibi ama jirani zetu Wakenya.

“hatuhitaji msaada waoo kumng’oa Amini, tunachotaka ni japo wao walaani tu kitendo hiki cha uvamizi, ni hicho tu’’ inasemekana aliwahi kunukuliwa Mwalimu akielezea juu ya ukimya wa jirani na marafiki zetu.

Kitendo hiki cha ukimya wa rafiki wa Watanzania na jirani pia ndio kilipelekea Mwalimu pamoja na makamanda wake wa vita kuamua kusonga mbele, sio tu kuikomboa Kagera, bali kumng’a nduli amini madarakani.

Ilichukua takribani wiki moja kwa majeshi ya Tanzania kumfukuza Amini Kagera, huku askari wake wakikimbia hovyo wasiamini kilichowatokea. Hadithi ya mkakati wa kuivamia Tanzania kupitia Kagera inakamilishwa na mpango wa jenerali Isaac Malyamungu ulijulikana kama opresheni Mugurusugu  ambao ulianza kama mazoezi ya kijeshi kati ya batalioni mbili, batalioni ya Simba iliyokuwa Mbarara na ile batalioni ya Gaddafi iliyokuwa Masaka.

Batalioni hizi mbili zikijifanya zipo mazoezini, zikaanza kurushiana risasi huku batalioni ya Masaka ikijifanya kukimbia risasi za wenzao na kuingia mpka Tanzania,. Huku wakiendelea na mazoezi hayo, batalioni ya Mbarara ikajifanya ikiwakimbiza mpaka Tanzania, na hivyo ndivyo walivamia na kukalia eneo hilo la Tanzania.

Ieleweke ya kuwa Uganda chini ya Idi Amini ilikuwa na washirika na marafiki wengi zaidi ambao walikuwa tayari kuitika pale tu Uganda ingewaita. Huku serikali ya Tanzania ikionekana kuwa mwiba kwa mataifa ya magharibi kwanza, kwa sera zake za ujamaa na kujitegemea zikifuatiwa na juhudi zake za kulikomboa bara la afrika dhidi ya wanyonyaji.

Waandishi wa habari wawili mme na mke walioruhusiwa na Mwalimu kufuatilia vita hii wakiwa mstari wa mbele, bwana Tony Avirgan na bibi Martha Honey wanasema kwenye kitabu chao kiitwacho War in Uganda: The Legacy of Idi Amini wanasema kuwa “Ni dhahiri kuwa sababu zilizofanya mataifa ya magharibi kumuunga mkono Amini juu ya uvamizi wa Kagera kwa namna moja ama nyingine ni sababu zile zile zilizowafanya wamuunge mkono juu ya mapinduzi ya Obote yaani siasa za kijamaa’’

Ni vizuri kutambua kuwa, kati ya miaka ya 1978 uchumi wa Tanzania ulikuwa ukikua vizuri japokuwa mwaka mmoja kabla iliyokuwa Jumuiya ya Afrika Mashariki ilivunjika. Viwanda vingi vilivyokuwa upande wa Tanzania viliendelea kufanya vizuri. Yote hii pamoja na siasa ya ujamaa na kujitegemea ikijumlishwa na juhudi za Tanzania katika kulikomboa bara la Afrika hasa hasa kusini mwa Afrika, hakukuwafurahisha wakubwa wa magharibi. Na kati ya njia mojawapo ya kupunguza kasi ya Mwalimu katika juhudi yake hii ilikuwa ilikuwa ni kutengeneza matukio kaskazini mwa Tanzania, ili juhudi za ukombozi za kusini ziingie dosari.

Huku Mwalimu akiyajua yote haya, alicheza karata zake vizuri kwa kutotoa kauli tata wala kunyoosha kidole hata kwa wale rafiki zake. Bado akigubikwa na wingu zito la kutopata mshirika katika njia panda hii, ikiwamo iliyokuwa Jumuiya ya Umoja wa Afrika, OAU. Huku Amini akifurahi kuungwa mkono na Saudi Arabia, chini ya Mfalme Faisal, PLO chini ya Yasser Arafat, Libya chini ya Muammar Gaddafi, Uingereza, Marekani kupitia CIA na Israel kabla ya kufunga uhusiano wake na nchini hiyo, bado Tanzania ilikuwa ikipanga mikakati peke yake. Hatimaye Tanzania ilipokea mkono wa msaada kutoka kwa raisi aliyekuwa mgonjwa kiasi cha kukata roho muda wowote ule. Raisi huyu si mwingine bali ni Kanali Houri Bomadiene wa Algeria aliyeacha usia kuwa, iwapo angekufa basi uongozi utakaofuata uisadie Tanzania kwa hali na mali kama vita itaibuka kati yake na Uganda.

  

Jinsi Tanzania ilivyoshinda vita ya Kagera ni hadithi ya kusisimua sana.pamoja na uchanga na kukosa washirika katika vita hii, bado jeshi la Tanzania liliweza kupata ushindi Kagera ndani ya takribani wiki moja tu.

Kati ya askari 45,000 waliopigana vita askari 15,000 ndio walitoka Jeshi la Wanachi la Tanzania. Huku wengine takribani 30,000 wakiwa ni wanamgambo ambao walipewa tu mafunzo ya haraka na kuruhusiwa kuingia vitani.

Inasemekana kuwa vijana hao walionyesha ushupavu mkubwa sana katika kupigana vita na kwa wale waliowaona katika upiganaji walisema kuwa, baada ya muda mfupi hukuweza kutofautisha mwanajeshi ni yupi na mwanamgambo ni yupi kwa kuwa wote walikuwa mahiri sana vitani.

Sababu nyingine ya kwa nini Tanzania ilishinda vita ilikuwa ni jinsi wanajeshi wa Tanzania walivyokuwa na maadili wakati wa vita. Badala ya kulenga raina na kuharibu mali zao, aksri kutoka Tanzania walilenga maficho ya adui pekee, tofauti na askari wa Amini ambao waliuwa raia na kuharibu na kuiba mali zao.

Kama askari wa Tanzania wangejiingiza katika vitendo vya mauaji ya raia, pengine ingekuwa ni vigumu sana kumaliza vita vile kwani raia wa Uganda wenyewe walisaidia kuonyesha walipojificha askari adui. Kauli ya kudumisha maadili ya vita ilisisitizwa na mwalimu kwa makamanda zake kipindi chote cha vita.

Hili lilijidhirisha ale mateka wa vita kutoka Libya na Palestina walikamatwa na baadae kurudishwa kwao wakiwa wanene kweli baada ya kulishwa na kutendewa haki kama mateka wa vita. Laiti isingekuwa sababu ya kudumisha maadili ya vita, ama War Ethics basi ingelikuwa ni shida kidogo kwa majeshi ya Tanzania kushinda vita hii.

Wakati tumegusia hapo mwanzo kuwa zaidi ya askari 30,000 walikuwa ni wanamgambo, na wachache ambao walikuwa na mafunzo ya juu waliwekwa akiba kama vita ingeendelea kwa zaidi ya mwaka mmoja, Amini alikuwa akiuwa askari wake waliokuwa na mafunzo ya hali ya juu. Wakati vita inatokea, Amini alikuwa kapungukiwa kwa kiasi kikubwa na askari wake wenye mafunzo ya juu.

Tony Avirgan na Martha Honey wanasema kwenye kitabu chao “kama Amini angekuwa bado na jeshi alilolirithi kutoka kwa Obote, operesheni ya vita ya Kagera ingekuwa ngumu kidogo, kwani baada ya Kagera angeshuka mpaka Tabora na hapo ingekuwa ngumu kumtoa’’

Kama kuna kitu ambacho nchi za Afrika zilijifunza kutoka katika vita ya Kagera ni jinsi Mwalimu Nyerere alivyoendesha nchi, jeshi na diplomasia za kitaifa na Kimataifa. Ikiwa ya kuwa maswali mengi tunayojiuliza leo yanatokana na kusoma historia kama ilivyoandikwa, nab ado tunaibua walakaini, je hiyo ilikuwa kwa Mwalimu ambaye pamoja na kuwa mshirika namba moja wa ukombozi wa bara la Afrika hasa kusini mwa sahara, pamoja na kuwasilisha mfumo tofaut iwa kiuchumi ambao bado ilikuwa ni nadharia tu ambayo haukuwa na uhalisia wa vitendo, pamoja na undumilakuwili wa rafiki zake na jirani zake wakati wa shida, pamoja na kugeukwa na serikali ya Palestina aliyokuwa akiiunga mkono dhidi ya juu zao za ukombozi, lakini bado serikali hiyo hiyo ilituma askari ili wampindue, pamoja na juhudi za kuweka uongozi thabiti Uganda, Angola, Namibia, Mozambiquem Seychelles, Zimbambwe na hatimaye Afrika ya Kusini, pamoja na kuwa aliyafanya yote hayo akiwa peke yake, kwa kiasi kikubwa, bado mwalimu aliweza kuhakikisha usalama wa taifa lake, usalama wa mipaka ya Tanzania, usalama wa maish ayake pia na hata usalama wa Afrika kwa ujumla.

Ni dhahiri mwalimu alikuwa kurunzi ya matumaini kwa Afrika. Kiongozi aliyejari uhuru na kujitegemea dhidi ya ugaidi na umwagaji damu, haki dhidi ya udhalimu, Amani dhidi ya vita. Mwandishi mmoja alisema kuwa, ‘’Vile Tanzania leo hii inapoamua kuchukua muda kuyafikiria matakwa ama mapendekezo ya kuungana kwa nchi za Afrika Mashariki, inapaswa iangaliwe historia pia, ni jinsi gani Tanzania ililipa bei ya kuweka matarajio yake yote mezani na kujikuta ikifanya mambo mengi peke yake ikiwemo vita ya Kagera’’

Anaandika Daniel G. Acheson-Brown katika tahariri yake katika kitivo cha Sayansi ya Kisiasa, Chuo kikuu cha Eastern New Mexico na kuuliza swali “Uvamizi wa Tanzania nchini Uganda: Je ni vita ya haki?

Nanukuu:

“Matumizi ya nguvu ya kijeshi ili kufikia malengo ya ukombozi wa binadamu kwa mwavuli wa sababu za haki yamekuwa ni mada yenye mguso sana tangu kipindi cha baada ya vita baridi. Hata hivyo, miaka kabla ya kuisha kwa vita baridi, Tanzania sio tu iliichapa Uganda na kurudisha ardhi iliyotekwa, bali iliendelea mpaka Uganda na kuung’a madarakani uongozi wa Amini. Lakini cha kushangaza, raisi Nyerere alikuwa kwenye njia panda tofauti sana na ile ya viongozi wa Ulaya na Marekani katika vita ya Ghuba, yaani kwamba, je? Kuacha vita baada ya malengo yaliyopangwa ya operesheni kutimia (Kama ilivyokuwa malengo ya kuiomboa Kagera), ama kuendeleza operesheni mbele zaidi na kumng’oa kiongozi dhalimu? Na kwa sababu Nyerere aliamua kuendelea na kumng’oa kiongozi dhalimu, ilimpasa pia afikirie maamuzi yake katika kuijenga upya Uganda na sehemu yake ya uongozi, kwani msingi wa kutumia nguvu ya jeshi kwa matumizi ya ukombozi wa watu, umesimikwa kwenye maadili’’

Email: gabby.munyaga@gmail.com

Facebook: Gabriel Munyaga

Twitter: GabrielMunyaga

Blog: gabbymunyaga.blogspot.com  

VITA YA KAGERA: JINSI SERIKALI ZA MAGHARIBI ZINGEWEZA KUIZUIA (PART I)

VITA YA KAGERA: JINSI SERIKALI ZA MAGHARIBI ZINGEWEZA KUIZUIA

Kundi la askari wa NRA wakipiga kwata huku ndege vita aina ya P-40 Warhawk ikipita juu

Na Gabriel Munyaga

Tukijikumbusha matukio yaliyojiri katika vita ya Kagera, wengi wetu tunaweza kunyooshea kidole kitendo kile cha Idi Amini kuvamia sehemu ya Tanzania, na baadaye serikali ya Tanzania chini ya Raisi Julius Nyerere kuamua kujibu mashambulizi ili kumfukuza nduli Amini na hatimaye kumtoa kabisa madarakani.

Lakini kwa wachambuzi wa kina wa mambo, tatizo la nduli Amini halikuanzia tu miaka ya 1971 kipindi alichompindua Raisi aliyekuwa madarakani, Daktari Milton Obote. Lakini matatizo ya Amini kama chaguo la pili la serikali za magharibi iwapo tu ingetokea kutokuelewana na uongozi uliokuwapo kwa kipindi kile, yaani wa Milton Obote, yalishapangwa na serikali hizi tangu hata kabla ya Uhuru wa Uganda, na kuna wanaosema kuwa Serikali za Magharibi zilijua, ama kwa sehemu fulani pia zilisaidia mapinduzi ya Obote na Amin kujinyakulia madaraka. Hebu tuangalie historia ya vita hivi ambayo iliiacha Tanzania katika wakati mgumu sana kifedha.

Idi Amin alijiunga na jeshi la mkoloni mnamo miaka ya 1946 akipangiwa kufanya kazi Kenya, Uganda na Somalia na mnamo miaka ya 1950 alitumika katika operesheni ya kudhoofisha makundi ya kudai uhuru huko Kenya. Makala moja mtandaoni inasema kuwa, ‘’kisichojulikana kwa wazi sana ni jinsi gani Serikali ya Uingereza ilivyofanya kazi sio tu kuzuia ukatili wa Amini, bali hata kumuweka madarakani.’’

Hadithi ya ni jinsi gani madola ya magharibi yalitumia mbinu ili kulinda mali na utajiri wao uliokuwa unaporomoka kipindi cha miaka ya 1960 ni ndefu na ya kuchanganya, lakini yaonekana kilichokuwa kinawatisha zaidi sio tu Waafrika waliokuwa wakidai uhuru wao kwa nguvu, na ni jinsi gani wawache watawale, bali ni fikra, dhana na mifumo ya serikali ambayo viongozi hawa wangeitumia kuongezea Afrika baada ya wao kuachia ngazi.

Japokuwa hata serikali ya Milton Obote nayo iligubikwa na uonevu na ukiukwaji wa haki za binadmu, hilo halikuwatisha sana wazungu lakini pale alipoonyesha dalili za kuegemea siasa za ujamaa na ubinafsishaji wa mali binafsi kuwa za umma, hapo ndipo kazi ilipoanza.

Mnamo mwaka 1969-70 Obote alitoa machapisho yake yaliyojulikana kama The Common Man’s Charter ambayo ulielezea dhamira yake ya kuegemea kwenye mfumo wa kijamaa na sera za mlengo wa kushoto ambapo serikali ilijichukulia umiliki hadi wa asilimia 60 kwenye mabenki yote binafsi pamoja na mashirika binafsi, na kufanya biashara hizi zisimamiwe na serikali. Hilo lilipelekea kushamiri vitendo vya rushwa isiyoelezeka.

Kuvurugwa huku kwa uchumi kulipelekea bei za vyakula kupanda juu na bidhaa na mahitajii muhimu kukosekana, na zaidi zaidi kitendo cha raisi Obote kuwafunga jela wafanyabiashara wenye asili ya kihindi kuliongeza ukosekanaji wa bidhaa masokoni.

Kwa upande mwingine, sera hii ya ujamaa na ubinafsishaji, ilitishia maslahi ya uingereza ambayo ilikuwa na makampuni 80 makubwa nchini humo. Milki hii ya viwanda na mabiashara makubwa yote yalikuwa mashakani kutokana na sera ya bwana Obote. Kwa kuwa alikuwa na ukaribu na serikali za Israel, Marekani na Uingereza, Obote alikubali msaada wa kifedha kutoka Israel, ambayo kipindi hicho ilikuwa inapigania kuwa na washirika wake Afrika na kwingineko duniani, huku ikitumiwa na Marekani kuwa mstari wa mbele katika sehemu zile ambazo Marekani haikuwa na sura nzuri sana.

Nchi hizi zote zilifanya kazi kwa ukaribu hapo Uganda kupitia mashirika yao ya ujasusi, yakiwemo CIA na Mossad. Huku Washington ikitoa fedha za msaada za maendeleo, Israel ilitoa mafunzo kwa jeshi la ardhi na jeshi anga la Uganda, huku uwepo wa kibiashara na kisiasa wa Uingereza ukiwa kila mahali. Jambo hili lilimtatiza Obote na alipanga kulibadili kwa kufanya mabadiliko ya kisheria juu ya hali hiyo, ambayo ni dhhiri yangetingisha misingi ya maslahi ya serikali hizo za kikoloni.

Mchangiaji mmoja anasema kuwa ‘’Japokuwa Obote hakuwa Fidel Castro ama Julius Nyerere, muswada wake uliojulikana kama Common Man’s Charter na ubinafsishaji wa makampuni 80 ya Uingereza, haukupokelewa vizuri huko London, kwani Serikali ya Obote ilikuwa ipo mbioni na karibu kabisa, sio  kubadili katiba ya Uganda, bali mfumo mzima wa kisiasa.

Kutokana na ukaribu wa Marekani, Uingereza na Israel nchini Uganda, pamoja na mafunzo ya kijeshi na program za misaada zilizokuwa zikifanywa nan chi hizo, walianza kufanya mikakati ya kusawazisha hali hiyo. Na kitu cha kwanza ilikuwa ni kumtafuta mrithi wa Obote, na Amini alionekana kuwa ni chaguo lisilopingika. Amini aliyejulikana kwa Waingereza kama taahira kidogo, lakini mtu mtiifu sana kwa Uingereza, yasemekana alianza kuandaliwa kuwa mrithi wa Obote tangu miaka ya 1966, ikiwa ni miaka minne tu tangu Uganda ipate uhuru, lakini mikakati hasa ya kumuingiza madarakani ilianza mwaka 1969, huko kusini mwa Sudan na kipindi ambacho Obote alianza kampeni zake za ubinafsishaji.

Katika eneo hilo la Sudan ya kusini, majasusi wa shirika ujasusi la Isarael Mossad, walikuwa kwenye vijiji ambavyo vilikuwa tiifu kwa Amin, kwani alikuwa ni wa asili yao, ambapo walikuwa wakiunga mkono na kusaidia vugu vugu la kujitenga la makundi yaliyojulikana kama Anya-nya dhidi ya Serikali ya Sudan ambayo inaunga mkono mataifa ya kiarabu.

Lengo la Mossad kusaidia kundi hilo lenye vugu vugu ya kujitenga ilikuwa ni kurubuni Serikali ya Sudan kutoa majeshi yake mbali na mpaka wa magharibi wa Misri na kuyaleta huku kwenye machafuko, ili kupunguza idadi ya majeshi yanayounga mkono nchi za kiarabu katika mpaka wake na Misri.

Inasemekana kuwa, siku chache kabla ya mapinduzi ya kijeshi ya Idi Amin, askari wapatao 700 wa jeshi la Uingereza waliwasili nchini Kenya. Serikali ya Uingereza ilijitetea kuwa askari hao watatumika tu kama vurugu zingetokea dhidi ya waingereza na dhidi ya maslahi ya Uingereza kipindi Uingereza iliposimamia suala lake la kuiuzia Afrika Kusini ya mkaburu silaha. Ijulikane kuwa, katika kipindi hicho hicho, serikali ya Uingereza ikiongozwa na Waziri Mkuu Edward Heath ilishikilia bango hatua yake ya kuiuzia silaha Afrika ya Kusini ya makaburu, kitendo ambacho kilipingwa sana na nchi wanachama wa Jumuiya ya Madola, ikiwemo Tanzania.

Huku mikakati ya kumuondoa Obote ikiwa imepamba moto, kukatokea kikao cha nchi washirika wa Jumuiya ya Madola, kilichofanyika Singapore mnamo mwaka wa 1971. Mada kubwa ilikuwa ni kitendo cha Uingereza kuiuzia Afrika ya Kusini ya mkaburu silaha ambazo zingeenda kuua na kuendeleza ukandamizaji wa wengi dhidi ya wachache.

Inasemekana kuwa Rais Nyerere alimsihi Obote waende wote Singapore kwenye kikao hicho cha Jumuiya ya Madola, ili kutia nguvu zaidi katika kuishinikiza serikaliya Uingereza kusitisha mpango wake huo. Huku wakindelea na mkutano, nyumbani Amin alipindua nchi.

Yasemekana kuwa katika kikao cha faragha kati ya Raisi Kaunda, Mwalimu Nyerere na Milton Obote walichofanya na Waziri Mkuu huyo wa bwana Edward Heath, walitishia kujitoa katika Jumuiya hiyo ya Madola kama tu Uingereza ingeendelea na msimamo wake wa kuuzia sila Afrika Kusini ya mkaburu, bwana Heath aliwatazama na kuwaambia ‘’ sijui wangapi kati yenu mtaruhusiwa kurudi nchini mwenu baada ya mkutano huu’’

Baada ya kunyakua madaraka, Serikali ya Uingereza ikawa kati ya Serikali za kwnza kabisa kuutambua uongozi wa Uganda chini ya Amin, huku vyombo vya habari vya Uingereza vikimpongeza na hata kuwabeza akina Obote na Kaunda ya kuwa wanapenda sifa tu a kimataifa na si kazi ya kuendesha nchi. Huku marekani ikisita moja kwa moja kuitambua serikali ya Amin, lakini pia ilishangazwa na uharaka waSerikali ya Uingereza kumtambua Amin moja kwa moja.

Amin alianza vizuri akiwa mtiifu kwa mataifa ya magharibi. Kwanza alimuunga mkono waziri mkuu Edard Heath katika uuzaji wa silaha kwa Afrika kusini ya mkaburu, na hivyo kuvunja nadhiri waliyoweka Kaunda, Obote na Nyerere. Pili alirudisha kwa Uingereza baadhi ya makampuni yaliyobinafsishwa chini ya Obote na miezi sita baada ya mapinduzi alialikwa Uingereza na kula chakula cha mchana na Malkia, huku akipata wasaa wa kukutana na baraza la mawaziri chini ya bwana Heath.

Lakini kama wasemavyo waswahili, pata madaraka tujue tabia yako, ndivyo hali ilivyoanza kuwa tofauti nkwa Amin na washirika zake. Mara tu baada ya mapinduzi, Amin alipewa kiasi cha Paundi Milioni 10 za Uingereza kama msaada pamoja na magari 15 yasiyopita risasi aina ya Ferret na mengine 36 aina ya Saladin.

Gari ya vita ina ya Ferret

Kitendo hiki kilimchukiza Amin kwani yeye alikuwa anataka ndege-vita ili kutimiza malengo yake ya kiutanuzi dhidi ya Tanzania, kwa kutaka kujimegea kipande cha kutoka Kagera mpka Tanga ilia pate bandari nay eye katika pwani ya mashariki.

Lakini pia tayari vitendo vya ukiukwaji wa haki za binadamu viliendelea kushamiri sana nchini Uganda na wanajeshi wengi na raia pamoja na wanasiasa, walikuwa wakikimbilia Tanzania kutafuta hifadhi ya kisiasa. Hivyo baada ya Amin kunyimwa ndege-vita na Waingereza, akawageukia Waisrael na kuomba ndege vita aina ya Phantom. Israel isingeweza kutoa maamuzi kama hayo peke yake bila ruhusa ya Marekani lakini napo alinyimwa sababu ikitajwa kuwa, maombo hayo yanapitiliza matakwa ya kiulinzi ya kiuhalisia, yaani hakuwa na tishio la kuvamiwa kokote. Kwa hasira akafukuza Wayahudi wote waliokuwa Uganda.

Huku akiona ndoto yake ikififia na anakosa vifaa madhubuti vya kivita, aligeukia ushauri wa kifikra na kimkakati kutoka kwa mwanajeshi mmoja aliyestaafu wa Uingereza aliyekuwa anakaa pembezoni mwa mto Kagera mpakani mwa uganda na Tanzania.

Inasemekana mwanajeshi huyo kwa kiasi kikubwa alimsaidia Amin kimkakati, kiintelijenstia na kiushauri juu ya mpango wake wa kuivamia Tanzania na kumega kipande cha ardhi. Lakini kwa kipindi chote hicho baada ya serikali kadhaa kusitisha mahusiano na Uganda, Uingereza bado haikusitisha mahusiano na Uganda. Inasemekana kuwa, baada ya uchumi kuporomoka na chakula kuanza kugaiwa kwa mgao, chakula cha Amin pamoja na washirika wake, wakiwamo makamanda wa juu wa jeshi la Uganda, walikuwa wanapatiwa chakula kutoka Uingereza kupitia uwanja wa ndege wa Stansted, huko Essex.

Baada ya mikakati yake ya kuivamia Tanzania kuiva, pamoja na ushauri aliokuwa anaupata kutoka kwamwanajeshi huyo mstaafu, Amin alijithibitishia uwezo wake wa kuivamia Tanzania. Mpaka leo haijulikani kama mwanajeshi huyo mstaafu alikuwa anafanya kazi kwa amri kutoka London ama alikuwa kivyake, lakini upo uthibitisho kuwa alikuwa bado ana mawasiliano na serikali ya London. Ni mwanajeshi huyo aliyemsaidia Amin na kumpamba moto kuhusu mkakati wake wa kuivamia Tanzania.

Huku tukiwa hatujui hatima ya wale askari 700 wa Uingereza waliotua Kenya kabla ya mapinduzi, kuna wanaosema kuwa, baada ya Uingereza kuona kuwa Amin sasa amekuwa mzigo, kwa namna moja au nyingine iliona kuwa njia rahisi ya kumuondoa madarakani ni kupitia jirani yake.

Na hatimaye mnamo mwaka wa 1978, Idi Amin aliivamia Tanzania, na hilo likapelekea Amiri Jeshi Mkuu wa majeshi ya wanainchi wa Tanzania, kutangaza vita rasmi na nduli Amin, na kuruhusu vikosi vikamwondoe adui huyu siyo tu Kagera, lakini mpaka Kampala.

Tanzania iliweza kupata magari ya kurusha makombora ya Kisoviet, yajulikanayo kama BM Katyusha, ambayo waliyatumia ipasavyo katika kuvurumusha makombora dhidi ya askari wa Amin.

Amin alipata washirika wa vita dhisi ya Tanzania. Nao walikuwa ni Muammar Gaddafi wa Libya na Yasser Arafat wa Palestinian Liberation Organization. Muammar Gaddafi aliipatia Uganda askari wake takribani 3000 na Palestina ilitoa askari 200 na ushee. Uganda yenyewe ilianza vita na askri 70,000 huku Tanzania ikianza na askari 40,000 tu, lakini baadaye Serikali ikabidi ichukue askari kutoka vyombo vingine vya ulinzi kama Polisi, Askari Magereza na hata Wanamgambo.

Hata hivyo askari wengi wa Libya walijikuta wapo mstari wa mbele wa mapambano, badala ya askari wa Uganda, kwani wao walikuwa wakihangaikia ni jinsi gani watasafirisha mali walizoiba kwa wananchi, kwenye kipindi hicho cha vita. Wakawa wanatumia magari ya jeshi kubebea mali za wizi badala ya kushugulika na vita.

Ingawa Tanzania ilipoteza askari wake 373 na raia karibia 1500, iliibuka mshindi kwenye vita hii ambayo kwa ujumla ilikuwa ni vita ya Amin peke yake na uroho wake wa mali na madaraka.

Ingawa Amin alifanikiwa kutorokea Libya na baadaye mpaka Saudi Arabia, tukiangalia matukio ya mwisho ya kiongozi huyu, tunabaki na maswali lukuki kichwani.

Baadhi tu ni je? Kuingia kwake madarakani kweli kwa kiasi fulani kulichangiwa na dola kubwa hapa duniani? Je ni nini yalikuwa malengo ya kuwa na mshirika kama Amin, malengo ya muda mrefu yalikuwa ni yapi hasa. Haya na mengine tutayaangalia kwa kina katika muendelezo wa Makala hii wiki ijayo.

Itaendelea wiki ijayo

Facebook: Gabriel Munyaga

Email: gabby.munyaga@gmail.com

Twitter: GabrielMunyaga